ŞİMDİ OMUZLARINDAKİ YÜKÜ HAFİFLETEBİLİRİM..
Doğduğumda farkinda değildim belki ,Çocukken aklim ermiyordu , birden BABAMDA olmuştun ya!!! belki ondandir dedim.
Çokta haylazdim ki sorma gitsin.
Ama ne olsa sana siğinirdim.
Benim sakin limanim ,
benim beni benden koruyanim ,
soğukta ıisitanim ,
açken doyuranim ,
korkarken korkmayanim
sendin ya, ben ne anlardim ki ,
oysa sendin hep sol yanim.
Ben yük taşimazdim , nasilsa bilirdim sendin beni omuzlarda taşiyanim.
Öyle bir şeydin ki sen, bana ağlama der ,uykuya dalinca benim yerime ağlayanim.
Nasil bir şeydin sen , ağlama görevimi bile benim yerime taşiyanim.
Sonra aylardan Şubat ti , günlerden Cuma , yanilmıyorsam 1 iydi ayin.
Gelmişti Anne artik seni anlama zamanim.
Gözlerini dünyaya açtiğinda , ağlayan bir çocuğun
bir daha hiç ağlamadan hep gülmesi için çalişmanin
ve onun yerine ne demek olduğunu ağlamanin,
anlamak için çok yük bindirmişim Annem senin omuzlarina sanirim.
Şimdi OMUZLARINDAKİ YÜKÜ HAFİFLETEBİLİRİM ANNE. Çünkü artik seni sen gibi anliyorum.
Beni affet olur mu anne. Kendi yerime seni ağlattiğim için , hayatı sana omuzlattirdiğim için.
Hala biliyorum , büyümedim ve aklim ermedi, çünkü seni görünce BEN ÇOCUK OLUYORUM.
Sana söz versem tutamam belki biliyorum ama inan Anne seni kendimden ÇOK SEVİYORUM.
